discord: Lisek#0708

Język kazachski, język kazaski (kaz. қазақ тілі, қазақша / qazaq tili, qazaqsha) – język z grupy kipczackiej języków tureckich[1] (wraz z językiem karakałpackim, nogajskim i północnymi dialektami uzbeckiego[2]). Jest on językiem ojczystym dla około 8,3 miliona ludzi[3][4]. Poza Kazachstanem używa się go między innymi w Chińskiej Republice Ludowej, Uzbekistanie, Rosji i Mongolii. Mniejsze skupiska Kazachów znajdują się także w Afganistanie, Iranie, Turcji i Niemczech.

W Kazachstanie język kazachski spełnia oficjalnie wszystkie funkcje języka państwowego – jest językiem wykładowym, powstaje w nim bogata literatura oraz inne teksty kultury (film, sztuki teatralne). W rzeczywistości jednak kazachski jest dopiero drugim (po rosyjskim) używanym w państwie językiem, do czego doprowadziła długotrwała rusyfikacja oraz odizolowanie od innych niż radziecki kręgów kulturowych.
Na terenie Kazachstanu przed językiem kazachskim funkcjonowało od XV wieku wiele blisko spokrewnionych dialektów, używanych przez ludy Kipczaków, Ujsunów, Żalajrów, Najmanów i innych[2]. Już w tym czasie zaczął następować proces kształtowania się z nich języków literackich, z których wymienić należy język czagatajski i kipczacki. Oba funkcjonowały jako języki literatury oraz dokumentów, zawierały w sobie bardzo dużą ilość zapożyczeń perskich i arabskich, które stanowiły do 90% słownictwa[2].

Literacki język kazachski zaczął rodzić się dopiero od XVIII wieku. Za jego twórcę i klasyka uważany jest Abaj Ibrahim Kunanbajew[2]. W epoce tej po kazachsku tworzyli też Buchar Żyrau, Katesz, Kobylan i inni. Okresem rozkwitu literatury kazachskiej był wiek dwudziesty – działali wtedy między innymi M. Żumabaj (twórca kazachskiej pedagogiki), Sz. Kudajbierdi (pierwszy kazachski historyk), A. Bajtursun (językoznawca, polityk i dziennikarz) oraz S. Sejfulin (poeta). Kres „złotej erze” przyniósł głód lat dwudziestych oraz czystki stalinowskie: wszyscy twórcy kazachskiej kultury zostali wówczas oskarżeni o nacjonalizm i usiłowanie oderwania Kazachstanu od Rosji[2]. Także polityka kolonialna kontynuowana przez Związek Radziecki doprowadziła do wyniszczenia narodu kazachskiego, a co za tym idzie jego kultury oraz języka.

Odrodzenie języka kazachskiego wiąże się z odzyskaniem niepodległości Kazachstanu w 1991[5]. W Kazachstanie powstaje obecnie coraz więcej szkół z językiem kazachskim jako wykładowym[6]. Językiem tym porozumiewa się w dużej mierze wieś kazachska, natomiast w miastach ludzie posługują się najczęściej językiem rosyjskim[7]. Także obszary północne Kazachstanu są bardziej zrusyfikowane. Niemniej jednak obserwuje się wyraźny trend do uczenia się języka kazachskiego wśród urodzonych w mieście Kazachów.Na terenie Kazachstanu przed językiem kazachskim funkcjonowało od XV wieku wiele blisko spokrewnionych dialektów, używanych przez ludy Kipczaków, Ujsunów, Żalajrów, Najmanów i innych[2]. Już w tym czasie zaczął następować proces kształtowania się z nich języków literackich, z których wymienić należy język czagatajski i kipczacki. Oba funkcjonowały jako języki literatury oraz dokumentów, zawierały w sobie bardzo dużą ilość zapożyczeń perskich i arabskich, które stanowiły do 90% słownictwa[2].

Literacki język kazachski zaczął rodzić się dopiero od XVIII wieku. Za jego twórcę i klasyka uważany jest Abaj Ibrahim Kunanbajew[2]. W epoce tej po kazachsku tworzyli też Buchar Żyrau, Katesz, Kobylan i inni. Okresem rozkwitu literatury kazachskiej był wiek dwudziesty – działali wtedy między innymi M. Żumabaj (twórca kazachskiej pedagogiki), Sz. Kudajbierdi (pierwszy kazachski historyk), A. Bajtursun (językoznawca, polityk i dziennikarz) oraz S. Sejfulin (poeta). Kres „złotej erze” przyniósł głód lat dwudziestych oraz czystki stalinowskie: wszyscy twórcy kazachskiej kultury zostali wówczas oskarżeni o nacjonalizm i usiłowanie oderwania Kazachstanu od Rosji[2]. Także polityka kolonialna kontynuowana przez Związek Radziecki doprowadziła do wyniszczenia narodu kazachskiego, a co za tym idzie jego kultury oraz języka.

Odrodzenie języka kazachskiego wiąże się z odzyskaniem niepodległości Kazachstanu w 1991[5]. W Kazachstanie powstaje obecnie coraz więcej szkół z językiem kazachskim jako wykładowym[6]. Językiem tym porozumiewa się w dużej mierze wieś kazachska, natomiast w miastach ludzie posługują się najczęściej językiem rosyjskim[7]. Także obszary północne Kazachstanu są bardziej zrusyfikowane. Niemniej jednak obserwuje się wyraźny trend do uczenia się języka kazachskiego wśród urodzonych w mieście Kazachów.Na terenie Kazachstanu przed językiem kazachskim funkcjonowało od XV wieku wiele blisko spokrewnionych dialektów, używanych przez ludy Kipczaków, Ujsunów, Żalajrów, Najmanów i innych[2]. Już w tym czasie zaczął następować proces kształtowania się z nich języków literackich, z których wymienić należy język czagatajski i kipczacki. Oba funkcjonowały jako języki literatury oraz dokumentów, zawierały w sobie bardzo dużą ilość zapożyczeń perskich i arabskich, które stanowiły do 90% słownictwa[2].

Literacki język kazachski zaczął rodzić się dopiero od XVIII wieku. Za jego twórcę i klasyka uważany jest Abaj Ibrahim Kunanbajew[2]. W epoce tej po kazachsku tworzyli też Buchar Żyrau, Katesz, Kobylan i inni. Okresem rozkwitu literatury kazachskiej był wiek dwudziesty – działali wtedy między innymi M. Żumabaj (twórca kazachskiej pedagogiki), Sz. Kudajbierdi (pierwszy kazachski historyk), A. Bajtursun (językoznawca, polityk i dziennikarz) oraz S. Sejfulin (poeta). Kres „złotej erze” przyniósł głód lat dwudziestych oraz czystki stalinowskie: wszyscy twórcy kazachskiej kultury zostali wówczas oskarżeni o nacjonalizm i usiłowanie oderwania Kazachstanu od Rosji[2]. Także polityka kolonialna kontynuowana przez Związek Radziecki doprowadziła do wyniszczenia narodu kazachskiego, a co za tym idzie jego kultury oraz języka.

Odrodzenie języka kazachskiego wiąże się z odzyskaniem niepodległości Kazachstanu w 1991[5]. W Kazachstanie powstaje obecnie coraz więcej szkół z językiem kazachskim jako wykładowym[6]. Językiem tym porozumiewa się w dużej mierze wieś kazachska, natomiast w miastach ludzie posługują się najczęściej językiem rosyjskim[7]. Także obszary północne Kazachstanu są bardziej zrusyfikowane. Niemniej jednak obserwuje się wyraźny trend do uczenia się języka kazachskiego wśród urodzonych w mieście Kazachów.Biorąc pod uwagę konstrukcję morfologiczną jako kryterium klasyfikacji językowej, kazachski należy do języków aglutynacji przyrostkowej[2], co oznacza niezmienność tematu słowa oraz tworzenie form gramatycznych jedynie poprzez dodawanie do tematu przyrostków. Przyrostki te podporządkowują się zasadom harmonii wokalicznej oraz dźwięcznościowej asymilacji progresywnej. Zjawiska te warunkują istnienie kilku wariantów fonetycznych przyrostków, zależnie od wygłosowej samogłoski czy spółgłoski rdzenia.

W kazachskim bardzo wyraźnie zaznacza się podział między częściami mowy, co nie koliduje jednak z mnogością homonimów. Jest to spowodowane faktem, iż w języku tym podział na części mowy bazuje na kryterium syntaktycznym – zasadniczym podziałem jest rozgraniczenie imiennych części mowy (takich jak rzeczownik, przymiotnik i liczebnik) od czasowników[2]. Te pierwsze mogą pełnić w zdaniu rolę podmiotu, dopełnienia lub przydawki względnej. Imiesłowowe formy czasownika podlegają z kolei tzw. nominalizacji, co oznacza, iż bezokolicznik i rzeczownik odczasownikowy stają się homonimami.

Język kazachski nie przewiduje funkcjonowania przedrostków jako osobnych elementów morfologicznych – zawarte są jedynie w zapożyczeniach rosyjskich, traktowane są tam jednak jako element tematu[2]. Sam temat jest jednoznaczny z mianownikiem rzeczownika, przymiotnika lub liczebnika. Wyjątkiem jest jednak sytuacja, gdy temat zakończony jest na spółgłoskę bezdźwięczną poprzedzoną samogłoską – wtedy spółgłoska ta ulega udźwięcznieniu po dodaniu końcówki rozpoczynającej się od samogłoski. Rozróżnia się tematy proste (np. ит – pies) i złożone (np. жалданушы – podnajemca), jedno- lub wielosylabowe (czasami zdarza się, iż temat składa się wyłącznie z jednej samogłoski, np. у – jad).Początki piśmiennictwa w języku kazachskim sięgają czasów pisma orchońskiego, zawierającego 24 litery. Od tego czasu w swojej historii język ten zapisywano alfabetem arabskim (do 1929), łacińskim (1929–1940) i cyrylicą (od 1940). Dziś używa się cyrylicy i jest to oficjalny system w Republice Kazachstanu.Język kazachski zapisywany był pierwotnie alfabetem arabskim nieprzystosowanym do struktury fonetycznej języka (zawierał on zbędne litery występujące jedynie w zapożyczeniach arabskich, nie uwzględniając oznaczeń na dźwięki charakterystyczne dla kazachskiego).Strona internetowa Międzynarodowej Agencji Informacyjnej „Kazinform” zawiera sekcję publikującą treść właśnie przy pomocy zapisu arabskiego języka kazachskiego.Zmodyfikowana cyrylica stanowiła alfabet służący do oficjalnego zapisu języka kazachskiego w Kazachstanie do października 2017 (w 2025 ostatecznie zastąpić ją w tej roli ma zmodyfikowany alfabet łaciński)[8]. Pierwszą urzędową wersję kazachskiej cyrylicy wprowadzono w 1940. Litery Вв, Ёё, Цц, Чч, Щщ, Ъъ, Ьь, Ээ występują wyłączne w zapożyczeniach.W październiku 2006 prezydent Kazachstanu, Nursułtan Nazarbajew, ponownie podjął dyskusję na temat zapisu kazachskiego zmodyfikowaną, tureckopodobną łacinką[9][10]. Według badań opublikowanych przez kazachski rząd we wrześniu 2007, przejście na alfabet łaciński możliwe by było w okresie 10 do 12 lat, a koszt całej operacji wyniósłby 300 milionów dolarów amerykańskich[11]. 13 grudnia 2007 Nazarbajew wycofał się jednak z idei zmiany alfabetu, tłumacząc swe odejście od poprzedniego stanowiska tym, iż przez blisko 70 lat Kazachowie czytali w cyrylicy, ponadto w Kazachstanie żyje ponad 100 różnych narodowości, dlatego pośpiech w tej materii nie jest konieczny[12].

Ponownie temat przejścia na alfabet łaciński pojawił się w 2017[13], kiedy prezydent Nazarbajew polecił rządowi przygotowanie harmonogramu przejścia na nowy system zapisu, przy czym nakazał opracować alfabet do końca, a począwszy od 2018 szkolić nauczycieli i wydawać podręcznik, a cały proces zakończyć najpóźniej w 2025[14][13]. Dekretem Prezydenta nr 569 z 26 października 2017 wprowadzono nakaz zastąpienia cyrylicy alfabetem łacińskim do 2025[15][8]


On kauniina muistona Karjalan maa
Mutta vieläkin syömmestä soinnahtaa
Kun soittajan sormista kuulla saa
Säkkijärven polkkaa
Se polkka taas menneitä mieleen tuo
Ja se outoa kaipuuta rintaan luo
Hei, soittaja, haitarin soida suo
Säkkijärven polkkaa
Nuoren ja vanhan se tanssiin vie
Ei sille polkalle vertaa lie
Sen kanssa on vaikka mierontie
Säkkijärven polkkaa
Siinä on liplatus laineitten
Siinä on huojunta honkien
Karjala soi - kaikki tietää sen
Säkkijärven polkkaa
Tule, tule tyttö, nyt kanssani tanssiin
Kun polkka niin herkästi helkähtää
Hoi! Hepo surkoon ja hammasta purkoon
Kun sillä on ihmeesti suurempi pää
Tule, tule, tyttö, nyt kanssani tanssiin
Kun meillä on riemu ja suvinen sää
Säkkijärvi se meiltä on pois
Mutta jäi toki sentään polkka
Kun rakkaimmat rannat on jääneet taa
Niin vieraissa kulkija lohdun saa
Kun kuuntelee soittoa kaihoisaa:
Säkkijärven polkkaa
Se polkka on vain, mutta sellainen
Että tielle se johtavi muistojen
On sointuna Karjalan kaunoisen
Säkkijärven polkka
Nuoren ja vanhan se tanssiin vie
Ei sille polkalle vertaa lie
Sen kanssa on vaikka mierontie
Säkkijärven polkkaa
Siinä on liplatus laineitten
Siinä on huojunta honkien
Karjala soi - kaikki tietää sen
Säkkijärven polkkaa
Tule, tule tyttö, nyt kanssani tanssiin
Kun polkka niin herkästi helkähtää
Hoi! Hepo surkoon ja hammasta purkoon
Kun sillä on ihmeesti suurempi pää
Tule, tule, tyttö, nyt kanssani tanssiin
Kun meillä on riemu ja suvinen sää
Säkkijärvi se meiltä on pois
Mutta jäi toki sentään polkka
Kun rakkaimmat rannat on jääneet taa
Niin vieraissa kulkija lohdun saa
Kun kuuntelee soittoa kaihoisaa:
Säkkijärven polkkaa
Se polkka on vain, mutta sellainen
Että tielle se johtavi muistojen
On sointuna Karjalan kaunoisen:
Säkkijärven polkka




Расцветали яблони и груши Поплыли туманы над рекой. Выходила на берег Катюша, На высокий берег на крутой. Выходила, песню заводила Про степного, сизого орла, Про того, которого любила, Про того, чьи письма берегла Ой ты, песня, песенка девичья, Ты лети за ясным солнцем вслед. И бойцу на дальнем пограничье От Катюши передай привет. Пусть он вспомнит девушку простую, Пусть услышит, как она поет, Пусть он землю бережет родную, А любовь Катюша сбережет.