🎩🪄

Brakuje mi często weny, myślę o czymś i nagle wszystko pochłania całkowita pustka. To nie tak, że zamyślam się czymkolwiek, przestaję myśleć w ogóle. Czy to jest normalne? Nie myśleć? Każda istota ludzka lub żywa, w każdym razie poruszająca się, ma jakieś myśli, ma jakieś zadanie, punkt tworzenia, bądź działania, a ja jestem w stanie się wyłączyć, nie ruszać się, nie myśleć, nie patrzeć, nie słuchać, jakbym przestał istnieć na tym świecie na jedną chwilę... Czy to jest możliwe? Jeśli żyję, to dlaczego czuję się jakbym był martwy?

Jestem oszustem, kłamcą, debilem. Jestem najgorszym, jestem pasożytem, niszczycielem, zdrajcą. Zło to tylko kwestia perspektywy, bo nawet nic nie znaczący powód do działania nienormatywnego może okazać się poważniejszym, niżeli powody tych, którzy chcą ciebie powstrzymać, jeśli takie osoby w ogóle istnieją. Może ten świat nie ma bohaterów? Tylko sami złoczyńcy?

Czy szaleństwo jest oznaką smutku czy radości? A może obydwu? Ciężko powiedzieć, każdy pewnie przeżywa to inaczej, ja widzę to jako pusty śmiech kreujący swoją własną osobliwość i charakter. Śmiech, który rozdziera wszystkie twoje uczucia z twojego ciała oraz duszy i wyłania je właśnie w taki nietuzinkowy sposób. Jedyne takie doświadczenie w swoim rodzaju, do tego pełne adrenaliny.

Chaos, bardzo lubię chaos, ludzie bardzo go nienawidzą, a ja go uwielbiam. Wszyscy chcą porządek w swoim życiu, nie odczuwać cierpienia, dążyć do pokoju na świecie, a mnie kręci chaos, bo bez niego świat byłby nudny, bo bez niego nikt nie odczuwałby bólu, a ból jest kwintesencją doświadczenia i rozwoju, kwintesencja czegoś... interesującego.

Ciekawe czy śmierć potrafi być zabawna?