@Kwiatuszkowa: No i tak już lepiej ♡ Ogólnie to każda z dokis zasługuje na miłość, wszystkie miały ciężko z pewnych powodów. Ale Sayori ciężko mi i tak zdzierżyć, bo zachowywała się trochę irytująco .-.

@Historyjka: Pogadajmy o akcie 1
Sayori - jest trochę przytlaczajaca ale da się zniesc (deredere)
Yuri - Mój typ (Dandere)
Monika - również mój typ (deredere)
Natsuki - wredna, ale to tsundere więc no. (tsundere)

A wg ciebie?

@Kwiatuszkowa: Akt 1

Sayori - nadpobudliwa, głośna i denerwująca, ciężka do zniesienia

Yuri - urocza, słodka i nieśmiała, inteligentna dziewczyna z wrażliwością na sztukę ♡

Monika - fajna, ale zbyt wyidealizowana

Natsuki - złośliwa, ale nawet urocza

@Historyjka: Ja też wsm monike to bym pociągnęła pod himedere (taka "jestem królową świata macie się mnie słuchać")

@Kwiatuszkowa: Ale pod koniec gry mi jej było szkoda, jak została usunięta. W sensie, tylko ona wiedziała, że to gra, czuła się samotna w świecie pikseli, a jedyna prawdziwa osoba (czyli gracz) wybiera inne dziewczyny, które tej świadomości prawdy nie mają.

@Historyjka: Moim zdaniem powinna być opcja by wybrać monike w np. Wierszu.

@Kwiatuszkowa: Wtedy to by było fair. A tak to nie miała nawet własnej ścieżki. Mogła tylko patrzeć jak traci jedyną prawdziwą osobę.

@Historyjka: Szczęście że są jeszcze mody... Które dają to zakończenie.

@Kwiatuszkowa: Yuri nie jest yandere. To Monika jest yandere. Zmieniła Yuri w yandere, żeby gracz ją znielubił, ale w oryginale była nieśmiała i urocza. Sayori jest irytująca, Moniki mi szkoda, ale Yuri lepsza, a Natsuki była wredną mendzią. Poza tym, co to za argumentacja, usunąć Sayo, bo ma depresję? Żeby ciebie ktoś nie usunął jak ty będziesz miała gorszy dzień. Wstydziłabyś się takich stwierdzeń, dziecko.

@Historyjka: Yuri była Yandere od początku. Monika - owszem, ale moim zdaniem jest czymś więcej niż Yandere.
Sayori - osoby z depresją chcą szukać pomocy. I nie chodzi tu o zły dzień. Natsuki potem była słodka. Z resztą, całe doki doki było takie... Nienormalne. Tyle. Ja poprostu wzoruje się na twoim z opisu. Więc - podaj, czemu usunęłabys te postaci? Hę?

@Historyjka: i nie chodzi mi tylko o samą depresję. Popatrz na akt 4. Jest obsesyjna bo jest przewodnicząca i ma nieograniczone możliwości. I co?

@Historyjka: Dobra, jeziu, poprostu usuń te komentarze jak tak. Masz do tego prawo, a ja ..... Nie dokończyłam tamtego ok?!

@Kwiatuszkowa: Nie, Yuri nie była yandere od początku, to Monika ją zmieniła. Co do opisu, Sayori usunęłam, bo mnie irytowała nawet zanim Monika podkręciła jej depresję. Natsuki i Moniki nie usunęłam, czytaj ze zrozumieniem. Przy Natsuki zrobiłam, że ją przytuliłam, a przy Monice, że ją pocieszyłam. Hugged i cheered do nie to samo co deleted. Najpierw przeczytaj co jest napisane, a dopiero potem się czepiaj.

@Historyjka: Dobra. Jezu. Usuń ten wątek bo mi nerwy puszcza.

@Historyjka: Ejejejej kłamca!

Zmieniłaś szybko opis. Bo deleted przskopiowalam z tw tylko zmieniłam postacie

KŁAMCA ALERT

@Kwiatuszkowa: To nie tobie powinny puszczać, tylko mi, a jednak toleruję zaistniałą sytuację. Komentarzy natomiast z reguły nie usuwam.

@Kwiatuszkowa: i usuń ten wątek bo muszę zmienić postaci

@Kwiatuszkowa: Nie kłamię, taki opis już miałam, kłamczuszku.

@Kwiatuszkowa: Nope. Niczego nie usuwam, mam taką zasadę, wybacz.

@Historyjka: A moze
CZK... Czy ja wlasnie

My God ale ja glupia

Przekopiowalam tylko Sayori myśląc że kopiowalam wszystkie.

@Zohan666: Będę szczera - tak naprawdę to 6/10, ale moja psycholog mówi, że mam za niską samoocenę i dlatego na siłę wpisałam wyżej. Łapaj zdjęcie, tylko się nie przestrasz (ostrzeżenie: małolata bez makijażu) xd

@Historyjka: Szanuję za prostą grzywkę.

@Zohan666: Dziena ♡

@JaToTen: Wait For It ♡

@Historyjka: I am the one thing in life I can control

@JaToTen: Wait for it, wait for it!

@Historyjka: I am inimitable I am an original

@JaToTen: WAIT FOR IT! WAIT FOR IT!

@Historyjka: I M NOT FALLING BEHIND OR RUNNING LATE

@JaToTen: WAIT FOR IT! WAIT FOR IT!

@Historyjka: I M NOT STANDING STILL I AM LYING IN WAIT

@JaToTen: WAIT! WAIT!

@crimzon: Alexander, zabłądziłeś, wracaj do domu i wytrzeźwiej. Daddy's calling!

@Historyjka: *pijacki ton* RaIsE a GlAsS fOr FrEeDoM
SOmeTHinG TheY WilL NevER taKE awAY

@crimzon: ...Alexander, cholero, na serio wracaj do domu, zanim zrobisz coś głupie-- A nie, czekaj, na trzeźwo też to robisz. Czyli bez różnicy w takim razie.

@Historyjka: *dalej pijany wchodzi w Marię Reynolds* WcAlE nEi, krONTrolujE SiE

@crimzon: ...okej, co tu robi Maria i jakim cudem uważasz siebie za trzeźwego.

@Historyjka: JeSteM tszEśwYy bo niE jestEM PIjany, a to NiE MaRiA tyLko moJaA żonka, pEgGY.

@crimzon: ...Alexander, wyjdź.
Nawet nie musisz z niej.
Po prostu stąd.

@Historyjka: JEStem u *hik* SiebIE

@crimzon: No właśnie nie.

@Kazute: Sama przetłumaczyłam. I odpowiedziałam ci po kilku miesiącach, na dodatek z tego konta, którego nie używam, a przecież mam z tobą i bez tego stały kontakt. Iks de.

@Historyjka: Iks De.

@Kazute: Czemu jesteś tu, a na GG cię nie ma?

@Historyjka: Tablet się rozładował, a na telefonie nie mam GG. A szkoda.

@TheHunterMikiPL: Może dlatego, że to tylko tłumaczenie piosenki, a nie opis czegokolwiek?

@Historyjka: Ale to jest miejsce na opis.

W ogóle, to złoty IE :P

@TheHunterMikiPL: Ja wstawiam tekst piosenki zamiast opisu i już. Problem? Jak ci się nie podoba to po prostu nie czytaj. Ja mam taki, a nie inny sposób na przedstawienie siebie - piosenką, która do mnie pasuje.

@Historyjka: Niemądrze się zachowujesz :///

@TheHunterMikiPL: Nie niemądrze tylko po swojemu. Lepiej taki opis niż żaden.

@Historyjka: Nie po swojemu, tylko niemądrze. Nie zrozumiałaś w ogóle o co mi chodziło w ostatnim komentarzu.

@TheHunterMikiPL: Zrozumiałam, o co ci chodzi, ale nie rozumiem, co jest niemądrego w moim zachowaniu. Uznałam zatem, że chodzi ci o robienie nietypowych opisów.

@Historyjka: O to mi nie chodziło.

@TheHunterMikiPL: W takim razie co w moim zachowaniu uważasz za niemądre?

@TheBoss: W zasadzie to sama wróciłam dopiero przedwczoraj. Ale... Trochę.

@Historyjka: Chcesz popisać jakieś rp?

@TheBoss: Chętnie. Ale na privie, w końcu tutaj admin może rozwijać swoją kleptomanię i kraść cokolwiek się napisze, bez wyraźnego powodu.

Witaj. Co cię do mnie sprowadza?

@Historyjka: A nawet nie wiem, pewnie ciekawość... Jak życie?

Żyje swoim życiem, nie pytając mnie o zgodę. A jak twoje?

@Modziaczek: Bo jestem wredna, ale przy tym mam swój kodeks i nie chcę być bezczelna. Jest różnica między tymi pojęciami i to spora. Gdybym podała powód tego zachowania wyszłabym na totalną sukę, więc...
Najlepiej, żeby pozostało to tajemnicą.

@Historyjka: Mnie to nie przeszkadza. Możesz gadać najszczerzej jak potrafisz.

@Modziaczek: A więc dobrze. Już samą kartę zrobiłeś tak, że nie mogłam się powstrzymać od usunięcia jej. Poza tym strasznie irytuje mnie twój awek, a nie mam prawa nikomu rozkazywać, aby coś takiego zmienił.

@Historyjka: Jaka była ta karta? ;_;

@Historyjka: Moja karta była zrobiona tak jak każda inna.

Nie chcę być niemiła, ale taka, że oczy krwawią.

@Modziaczek: Mogłabym polemizować, jednak poprzestanę na tym: Ja wymagam świetnych kart, a nie przeciętnych. Twoja była nieco poniżej przeciętności. Gdzie indziej by przeszła, u mnie nie ma mowy.

@Historyjka: Inni mieli takie same... Co w mojej było złe?

@Modziaczek: Mieli inne. Zupełnie inne. Akceptuję tylko te, które mają w sobie to coś, są dobrze rozpisane i przede wszystkim ciekawe.

@Historyjka: A co w mojej nieciekawe było?

@Modziaczek: Całokształt.

@Xente: Możliwe. Zależy czy pyta fan czy osoba uważająca Hannah za [długa wiązanka przekleństw]. Jestem Historyjką, więc mogę być każdym. Chłopakiem, dziewczyną, własną siostrą, własnym bratem, własnym psem, boginią, diabłem, demonem, aniołem, a nawet tobą. Jestem każdą postacią, o której historia istnieje. Znasz historię Hannah? Możesz znaleźć we mnie i nią. Zależy.

@Historyjka: Chwila....
BOŻE WYMAŻ TO Z MOJEGO UMYSŁU.

Ale co? Że jestem Historią? Sam login o tym mówi, tyle, że w zdrobnieniu. Mogę być każdym, oraz wszystkim. Obecnie jestem grecką pół-boginią, córką Dionizosa i Ariadny. Patronką nieletnich alkoholików.

@Historyjka: Nie
Wyobraziłem sobie ciebie jako prostytutkę ;____;
Pomocy help cokolwiek

Ku*wą też mogę być, konkretniej Mary Jane Kelly.

@Historyjka: Oku*wa.gif

No co? Wolałabym być jednak Kubą Rozpruwaczem, w tej roli widzę się o wiele lepiej. Śmierć wszystkim ku*wom!

@Historyjka: Zaczynam się bać....

I słusznie. Strach jest częścią każdego z nas. A strach przede mną jest w pełni uzasadniony. Nie bez powodu chodzę wszędzie z tasakiem do mięsa, gazem pieprzowym i łzawiącym, szmatką i buteleczką chloroformu, oraz swoim ulubionych sztyletem. No i paralizatorem, od czasu do czasu. Ale tylko na wyjątkowe okazje. Mam opinię osoby, której każdy się boi, a przynajmniej w prawdziwym życiu. Przez internet to każdy może zgrywać kozaka.

Nie wiem nawet czy to pozytywny czy negatywny komentarz, zważywszy na to, że w pierwszego Sierocińca kilka razy cię wyrzucałam.

@Historyjka: Każdy kto w niego kiedyś grał najprawdopodobniej dostanie pie**olca bo założyłaś go od nowa
Wiesz kogo mam na myśli

Domyślam się. Na razie przesadnego entuzjazmu nie ma.

@wolfe: Również witam w moich skromnych progach. Co Cię do mnie sprowadza? Ciekawość, przypadek czy próba samobójcza?

@Historyjka: Nudy sprowadzają mnie tu.

@wolfe: Ach, oczywiście. Dobrze je znam, choć nie są to mile widziani goście. Może w takim bądź razie wspólnie je zabijemy? Tak się składa, że mam trochę broni pod ręką...

@Historyjka: Cóż, nudy dziś już zabiłem. Zastąpiły je za to ciekawość o tobie.

@wolfe: A jakich informacji ta ciekawość żąda?

@Historyjka: Rząda informacji o wszystkim. xD

@wolfe: Nie jestem pewna czy uda mi się zagiąć rzeczywistość na tyle, aby wszystko na mój temat i mnie dotyczące umieścić w jednym komentarzu. Może jakieś pytanie numer jeden, numer dwa, numer trzy i tak dalej..?

@Pawcio213: Dziewczyna siedziała na jednej z wyższych gałęzi swojego ulubionego drzewa i nucąc pod nosem jakąś piosenkę, ogarniała ponurym spojrzeniem swoich srebrzystych oczu to, co pozostało z jej rodzimych stron, do których jednak nie była na tyle przywiązana, aby rozpaczać. Stąd pochodził jej ojciec, który był śmiertelnikiem. Przeklętym śmiertelnikiem, który śmiał stanąć na drodze losu i zmienić dotąd nienaruszalne prawa wszechświata. Śmiertelnikiem, który skradł serce samej Artemidy, Dziewiczej Łowczyni. Zawiał lekki wiatr, który rozwiał długie, czarne włosy pół-bogini, heroski usadowionej na drzewie. Ach, ile by dała na wieść, że jej niegodziwy ojciec też zginął, jednak wiedziała, że przeżył i zbiegł do Tracji, gdzie najprawdopodobniej zaszył się ze swoją plugawą rodzinką, do której nawet nie śmiał zaliczać swej pierworodnej. Westchnęła. Chciałaby móc powiedzieć, że jest inna niż on. Że nie jest chodzącą pomyłką natury i ma jakiekolwiek prawo istnieć, ale skłamałaby, gdyby to powiedziała. Miałam piękne, boskie ciało, lecz również śmiertelną duszę, która kiedy kres jej dni zapadnie, powinna najprawdopodobniej spłonąć w czeluściach Hadesu, jako jawnie sprzeciwiająca się porządkowi tego wymiaru. Spojrzała w dół i dostrzegła, że ktoś usiadł pod jej drzewem i urwała piosenkę. Usłyszała słowa, które padły z jego ust, jednak ich sens do niej nie dotarł. Możesz zmylić oczy, ale swojej natury nie oszukasz? Co to mogło znaczyć? Nie zastanawiała się jednak nad tym, bo jeszcze by ją głowa od tego rozbolała. Bladolica piękność znów wpatrzyła swe spojrzenie w horyzont i znów zamyśliła się nad tym, co z nią teraz będzie, kiedy wszyscy ją już opuścili. Może powinna udać się do matki na Olimp i błagać ją, aby mogła zostać jedną z jej nieśmiertelnych Łowczyń i odpokutować swe winy, na które nawet wpływu nie miała? Też pomysł, ale raczej kiepski. Gdyby tylko zbliżyła się do Olimpu, pewnie Zeus cisnąłby w nią piorunem, pozbywając się tej pomyłki, jaką przecież była i tego utrapienia, które nawet bogów dotknęło. Może Hermes, z którym miała raczej dobre stosunki, mógłby ją przeszmógłować tam niezauważenie? Kto wie? Ale najpierw musiałaby się z nim skontaktować, a wizja poproszenia bogini Iris o pomoc w postaci połączenia iryfonem z jednym z Olimpijczyków była jeszcze bardziej szalona niż udanie się do Zeusa i wykrzyczenie mu "Tu jestem, ty stary idioto! Użyj pioruna i wreszcie to skończ, bo zaczynam się niecierpliwić!". W końcu Iryda była służącą Hery, jego małżonki. Co zatem powinna zrobić..?

@Pawcio213: [Wiadomość została ukradziona przez moderatora. Prosimy o wykazanie się cierpliwością i poczekanie na jej zwrot.]

@Historyjka: Obok niego pojawił się dwumetrowy olbrzym zakuty w zbroję z czarnego kryształu. Materiał całkowicie pochłaniał światło. W rezultacie demon wyglądał jak gigantyczny cień. Olbrzym wykonał lekki ukłon i powiedział kilka słów. Dla przypadkowego słuchacza mogły one brzmieć jak seria głośnych i nieprzyjemnych dla ucha pisków, ale Alex znał ich sens. Był to prosty raport - "Wszyscy ludzie są martwi ".

Mimowolnie się uśmiechnąłem. Teraz mogłem ruszyć dalej i skupić się na większych miastach. Z zamiarem wydania kolejnego rozkazu spojrzałem na demona, który od jakiegoś czasu wpatrywał się w koronę drzewa. Ludzka forma osłabiła moją percepcję, ale wcześniej również coś tam wyczułem. Uznałem, że to niegroźne zwierzę, ale taka nędzna zdobycz nigdy nie zainteresowałaby doświadczonego demona jakim był Artorias. Olbrzym wydał z siebie pojedynczy dźwięk, który miał tylko jedno znaczenie - "Człowiek"…

@Pawcio213: Dziewczyna wyczuła pojawienie się kolejnej istoty. Próbowała ignorować narastające uczucie niebezpieczeństwa, jednak w pewnym momencie usłyszała dźwięki, które wydała owa istota. Brzmiały trochę jak jakieś piski, jednak zaraz po ich usłyszeniu oczy czarnowłosej rozszerzyły się w zdumieniu. Rozumiała ich znaczenie, mimo, iż było to teoretycznie niemożliwe...

Zamrugałam zaskoczona i spojrzałam w dół, wprost na olbrzyma. Nie szokowały mnie jego słowa dotyczące tego, że wszyscy ludzie z wioski nie żyją, ale sam fakt, że to do mnie dotarło. Zmarszczyłam brwi. Byłam herosem, nie powinnam mieć daru języków, jaki posiadały demony, potwory, nimfy i bogowie, nawet ci pomniejsi. Czyżby boska krew matki zaczęła uderzać mi do głowy i sprawiać, że staję się coraz bardziej podobna do Olimpijczyków? Pokręciłam energicznie głową, aby odrzucić te myśli od siebie i znów wpatrzyłam się w zachodzące słońce. Nie mogłam stać się w pełni boginią. Zeus nigdy by na to nie pozwolił. A jednak... Musiałam uzyskać błogosławieństwo któregoś z pozostałych członków Wielkiej Trójki, Posejdona, bądź Hadesa. Z tym, że nie przypominałam sobie, abym kiedykolwiek spotkała któregokolwiek z nich... A może jednak? Znowu spojrzałam w dół, a spojrzenie moich srebrzystych, emanujących księżycowym blaskiem oczu, identycznych jak miała Artemida, skrzyżowało się ze wzrokiem demona. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem. -Nie do końca człowiek, możesz mi wierzyć...- wypowiedziałam bezgłośnie w odpowiedzi na zawołanie olbrzyma. Mój uśmiech znowu się poszerzył, a spojrzenie nabrało drapieżności. Ten drugi też był demonem. Widziałam to polepszoną percepcją oczu Artemidy, choć ani trochę się nie zdziwiłam. Gdyby był człowiekiem, nawet nie stałby obok tego drugiego demona. Wybiłam się rękoma od gałęzi i po chwili wylądowałam na niej znowu, tyle, że w pozycji stojącej. Z uśmiechem pomachałam do tych istot mroku, po czym przeskoczyłam na kolejne drzewo, a z niego na jeszcze następne i tak dalej, wykorzystując umiejętności Łowczyni odziedziczone po matce. Słońce już prawie zaszło, a był to dla mnie dobry znak. Selene, bogini księżyca, była moją serdeczną przyjaciółką i miałam nadzieję ją odnaleźć i poprosić o radę, kiedy tylko noc całkowicie spowije ten łez padół...

@Historyjka: Alex ze spokojem obserwował, jak nieznajoma z gracją skacze po drzewach. Coś mu mówiło, że to polowanie może okazać się zabawne. Poczekał jeszcze kilka chwil, aż ofiara zniknęła z pola widzenia i napisał w powietrzu świecącymi literami słowo "Lajlah", a następnie zrobił dwa kroki w tył. Wokół znaków błyskawicznie zebrał się dym, z którego wyłonił się demon w lekkiej zbroi. Miał krwistoczerwone włosy i był o głowę niższy od Artoriasa. 

- Znajdź kobietę, która uciekła w tamtym kierunku - Alex wskazał miejsce, w którym ostatni raz widział nieznajomą. - Złap ją i poczekaj, aż przybędę. Ma jeszcze żyć. Zrozumiałeś?

Lajlah lekko kiwnął głową i ruszył za swoją zdobyczą. W miarę, jak się oddalał dołączały do niego nowe demony. Poruszały się na czterech łapach i przypominały wilki, ale były znacznie groźniejsze.

@Pawcio213: W końcu dotarłam do celu. Droga minęła mi szybciej niż zazwyczaj. Pewnie było to związane z moim nagłym przyrostem umiejętności, którego nie byłam w stanie nijak wytłumaczyć. Przede mną otwierała się niewielka polana, przedzielona na pół wąskim, acz bardzo dużo znaczącym w tej opowieści strumykiem. Oddzielał on świat śmiertelników i potworów od świata bogów i nimf. Nienaruszalna granica, której przekroczenie zabiłoby człowieka, potwora, demona czy herosa. Za nią powinno znajdować się stare nimfeum, na którego dachu co noc przysiadała Selene, aby objąć patrol nad nocą, rosnącą potęgą samej Nyks. Zawsze wzbraniałam się, przed zbliżaniem się do tej konkretnej części lasu, ale nie miałam wyboru. Demony mnie zauważyły, więc musiałam podjąć ryzyko. Kiedy przekroczę tą barierę, albo zginę i trafię prosto w chłodne objęcia Charona, przewoźnika dusz przez Styks, albo ostatecznie upewnię się, że naprawdę zaczynam się stawać boginią i znajdę się w bezpiecznym miejscu. Że ma śmiertelna dusza zanika na rzecz nieśmiertelnego ciała, że ma śmiertelna krew zamienia się w ichor, złotą krew bogów. Westchnęłam, spuszczając wzrok i stając tuż przed strumieniem. Raz kozie śmierć...

W tym właśnie momencie zawiał zimny, mrożący krew w żyłach wiatr, a dziewczyna zesztywniała. Coś się do niej zbliżało, coś niebezpiecznego i... Demonicznego. Obróciła się przodem do kierunku z którego przyszła, odruchowo wyciągając zza pasa miecz, w całości wykonany z niebiańskiego spiżu, jedynego metalu zdolnego naprawdę zranić potwory, demony, nimfy, a także samych bogów. Przez ciało śmiertelnika ostrze przeszłoby niczym przez mgłę, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Na herosa niestety działały i ostrza niebiańskie i ziemskie. Ale czy naprawdę nadal była TYLKO herosem..?

@Historyjka: Lajlah wpadł na trop swojej ofiary i uśmiechnął się drapieżnie. Nocne łowy były jego ulubioną rozrywką. Wiedział, że jego pan jest blisko, a cel jeszcze bliżej. Dziewczyna zatrzymała się przed granicą między światami. Od tego momentu musiał postępować rozważnie. Każde zwierzę przyparte do muru walczy.

Mam rozkaz. Dziewczyna musi żyć. To wszystko. Nie muszę być delikatny. Ma jedynie żyć. To wszystko. Może być ranna. Ma jedynie dożyć spotkania z mym panem. To wszystko.

Pomniejsze demony były gotowe do ataku. Lajlah tylko na to czekał. Ręką wskazał miejsce, gdzie stała jego ofiara. Na ten znak horda wściekłych bestii ruszyła przed siebie.

@Pawcio213: Krzyknęła, jednak nie był to krzyk strachu, ani żadnych temu podobnych. Był to bojowy okrzyk Łowczyń Artemidy, ostatni dźwięk, jaki słyszało większość bestii, które kiedykolwiek spotkały matkę dziewczyny. Zamachnęła się z mieczem i jednym, płynnym ruchem przecięła na pół dokładnie osiem bestii, które zranione niebiańskim spiżem nie zdążyły nawet wydać ostatniego skomlenia, gdyż natychmiast rozsypały się w proch i rozwiały na wietrze. Tak się działo z każdą nie-ludzką istotą, która oberwała takim mieczem, bez wyjątku. Mogły się one odrodzić w czeluściach Tartaru, jednak nigdy nie mogły wrócić szybciej niż w ciągu kilku lat...

Cofnęłam się o kolejny krok i omal nie wpadłam do strumienia. Utrzymałam jednak równowagę, tnąc wściekle przed siebie i rozsypując w proch kolejne demony, których szczątki szybko porywał wicher. Wiedziałam jednak, że jest ich jeszcze sporo, a nie mogę tak walczyć w nieskończoność. Nawet bogowie się kiedyś męczą, a co dopiero herosi... Po chwili wykonałam najgłupszą rzecz, jaką mogłam w danej chwili zrobić...

Znowu się cofnęłam i z premedytacją wpadłam prosto w nurt strumienia.
Strumienia, który mógł mnie zabić, jeśli nie stawałam się boginią...

Dziewczyna zachwiała się i upadła, momentalnie tracąc przytomność, pod wpływem pierwszego w życiu przekroczenia granicy. Nie zginęła jednak, nie zamieniła się w proch. Przeżyła i znalazła się na drugim brzegu, odcięta od demonów, które nie mogły jej teraz dopaść.
Okazała się być prawdziwą boginią.

@Historyjka: Alex obserwował całą scenę oczami Lajlaha. Dziewczyna nie była zwykłą śmiertelniczką. Nawet on się tego nie spodziewał. Wcześniej zlekceważył powagę sytuacji, ale teraz już nie popełni tego błędu. Ta dziewczyna jest jedyną osobą, która może go powiązać z atakiem na wioskę. Wiedział, że musi działać szybko.
- Coś się stało mistrzu? - głos Artoriasa wyrwał go z zadumy.
- Lajlah zawiódł, a jego cel przekroczył granicę światów. Bogowie nie będą zachwyceni, kiedy się o nas dowiedzą. Muszę wyruszyć natychmiast.
- Zamierzasz udać się do świata bogów?
- Tak... Ta dziewczyna już wkrótce się przekona, że nawet tam nie jest bezpieczna. Po przekroczeniu granicy najpewniej stracę z wami kontakt, więc spotkaj się z Lajlahem i usuńcie wszelkie ślady naszej obecności. Rozumiesz?
- Tak mój panie.

@Pawcio213: -Arystea..?- zaczęły docierać do mnie dźwięki z otoczenia. Powoli odzyskiwałam przytomność, czując się, jakbym właśnie wynurzyła się z głębin Tartaru. Całe ciało mnie bolało, a zmysły były przytępione, jakby uleciała ze mnie cała uprzednia energia. -Arystea! Obudź się wreszcie!- ktoś delikatnie potrząsnął moimi ramionami. Poczułam, że nie leżę już na trawie przed starym nimfeum, lecz na czymś miękkim, zupełnie jak na chmurce. Rozpoznałam wreszcie głos, który do mnie przemawiał i uśmiechnęłam się nadal z zamkniętymi oczami. -Se... Selene?- szepnęłam, podnosząc wreszcie powieki. Nade mną pochylała się znajoma bogini księżyca, jak zawsze radosna i promieniejąca, lecz odniosłam wrażenie, że jej zazwyczaj białe włosy jakby poszarzały, a czarne niczym ciemna strona księżyca oczy utraciły swój dawny blask, który odwiecznie pociągał chodzących we śnie lunatyków w stronę ich pani, która rozjaśniała ciemności Nyks. Delikatnie dotknęła mojego policzka, a mną wstrząsnął lekki dreszcz. Była taka zimna...

-Cieszę się, że się obudziłaś, dziecko...- powiedziała Selene jedwabistym głosem, delikatnie gładząc dziewczynę po włosach. Córka Artemidy spróbowała podnieść się na łóżku do pozycji siedzącej, ale boginka powstrzymała ją od tego, kładąc jej dłoń na klatce piersiowej. -Nie przemęczaj się, Arysteo. Dopiero co przekroczyłaś magiczną barierę, jesteś osłabiona...- po tym zdaniu lekko zmarszczyła brwi -W zasadzie jak to ci się w ogóle udało, dziecko? Jesteś herosem. Bez wyraźnej zgody któregoś boga powinnaś natychmiast zginąć, a żyjesz i masz się dobrze, jak widzę...- zlustrowała dziewczynę krytycznym spojrzeniem.
Czarnowłosa odwróciła wzrok.

@Historyjka: -Bo widzisz... Może to moja silna wola. Byłam ścigana przez jakieś potwory, chciałam przeżyć i... Może otrzymałam błogosławieństwo Aresa podczas walki z nimi?- skłamałam, na dodatek celowo unikając słowa "demony" w swej wypowiedzi. Nie chciałam mówić Selene o swoich podejrzeniach dotyczących tego, że zamieniam się w boginię, ani tym bardziej dzielić się z nią tym, co widziałam. Była pomniejszą, mniej znaczącą boginią, więc gdybym jej o tym powiedziała pewnie tylko sprawiłabym jej kłopoty, jak zawsze. Białowłosa westchnęła, jednocześnie skiwając głową na znak, że mi wierzy. Całe szczęście. -Niech ci będzie, dziecko. Chodź proszę ze mną, nie możemy dłużej zostawać w tym nimfeum. Do mnie należy tylko dach. I tak już nadużyłyśmy gościnności nimf, prosząc je, aby pomogły mi opatrywać twą ranę...- delikatnie dotknęła mego boku, a ja mimowolnie syknęłam z bólu. W wirze walki mogłam tego nie zauważyć, ale chyba jedna z tych bestii dała radę mnie tam zadrasnąć, rozrywając skórę aż do mięsa. -Spokojnie, wyliżesz się z tego. W końcu jesteś córką Wielkiej Łowczyni...- po tych słowach pomogła mi wstać z łóżka i poprowadziła mnie krętymi schodami w stronę dachu. Kiedy już się tam znalazłyśmy widok wręcz zaparł mi dech w piersiach. Byłyśmy w Grecji, gdzie panował raczej ciepły klimat i nie było mowy o żadnych zjawiskach widywanych tylko w okolicach biegunów, a tymczasem na tle rozgwieżdżonego nieba ujrzałam mieniącą się tysiącami barw zorzę polarną, piękniejszą niż niejedna, jaka ukazała się na nieboskłonie tam, gdzie to jak najbardziej naturalne zjawisko. Selene znów się do mnie uśmiechnęła. -Podoba ci się, Arysteo..?- zapytała pogodnie. W odpowiedzi jedynie skinęłam głową, również się uśmiechając. To było niesamowite...

Bogini nagle posmutniała, lekko muskając opuszkami palców ramię heroski. -Chciałam z tobą o czymś porozmawiać, dziecko. I wiem, że ty również nie trafiłaś do mnie bez powodu. Chciałaś mi coś przekazać, mam rację?- zapytała, przekrzywiając lekko głowę. Arystea przeniosła na nią wzrok i jakby odrobinę posmutniała. -Zgadza się, Selene. Chciałabym, abyś załatwiła mi kontakt z Hermesem. Muszę się dostać na Olimp i to w trybie natychmiastowym. Sprawa do mojej matki, Zeusa, Posejdona, Hadesa i możliwe też, że do pozostałych Olimpijczyków. Czas mnie nagli, więc chciałabym, aby nastąpiło to możliwie jak najszybciej...- powiedziała chłodno. Selene skinęła głową. -Nie ma sprawy, córko Artemidy. W podziemiach nimfeum znajduje się stare lustro komunikacyjne, używane jeszcze przed wynalezieniem iryfonu. Mogę ci je udostępnić na kilka minut, choć za mną...- powiedziała, po czym ruszyła znów w stronę schodów z nieco posępniejszą miną niż na początku ich rozmowy.

@Historyjka: -Czekaj!- odruchowo chwyciłam boginkę za nadgarstek. -Też chciałaś mi coś powiedzieć. Co to takiego było?- zapytałam, czując żelazną pętle na gardle. Jeśli nawet Selene wolała przemilczeć temat, znaczyło to, że naprawdę jest coś na rzeczy. Obróciła się twarzą do mnie, a pętla się zacieśniła, kiedy zobaczyłam łzy w jej oczach. -To nic takiego, Arysteo. Po prostu... Ludzie już nie kontynuują mojego kultu. Przestają mnie czcić, budować mi świątynie...- odwróciła wzrok, a po jej policzku pociekła pojedyncza łza. -Gasnę, drogie dziecko. Kiedy bogowie odchodzą w niepamięć, przestają istnieć i odradzają się jako zwykli śmiertelnicy. Bogini imieniem Selene z dnia na dzień przestaje istnieć...- powiedziała, a mi serce w piersi zamarło. Była moją przyjaciółką, przybraną siostrą, opiekunką... I teraz miałam ją stracić? Nawet się nie zorientowałam, kiedy wtuliłam się w nią i też gorzko zapłakałam.

@Pawcio213: (Napisałam w trzech częściach, jakby co...)

Mhm. Zgadza się.

@Historyjka: Jakie? :V

Niestety na razie głównie fanfiction, ale mam też kilka własnych, jeszcze nie zrealizowanych pomysłów. Na przykład jestem w trakcie pisania książki o dziewczynie, która zapadła w śmierć kliniczną i żeby móc wrócić do życia musi przejść przez Niebo, Czyściec i Piekło, żeby ostatecznie móc się dostać na ziemię. Po drodze musi sobie radzić z różnymi trudnościami, na przykład z pewnym Demonem, który od momentu jej śmierci kusi ją, aby wybrała sobie któreś z tych trzech miejsc i nie wracała na Ziemię (oczywiście najbardziej jest za konceptem Piekła, w końcu to Demon). Sama dziewczyna nie wie, czy podejmuje słuszną decyzję, skoro może umrzeć i zostać gdziekolwiek chce, ale jest zdeterminowana by wrócić do bliskich, których opuściła. Zakończenie jest dosyć smutne [od teraz są spoilery, nie chcesz spoilerów tej książki to dalej nie czytaj], bo mimo iż wreszcie wróciła do świata żywych, okazuje się iż ci, dla których wracała zdążyli w międzyczasie umrzeć i została sama, a następnym razem już nie będzie miała wyboru, gdzie chce trafić. Koniec końców popełnia samobójstwo i trafia do Piekła, prosto w objęcia tamtego Demona, a ten, mówiąc jej, że dokonała właściwego wyboru proponuje jej, że pożre jej duszę, by nie musiała znosić wiecznych męczarni, jakich doświadczają inne dusze potępione, a ona się zgadza. Ostatnia scena to moment śmiertelnego, bolesnego, wysysającego duszę, śmiertelnego pocałunku, a później... Pustka. Wszystko pogrążone w mroku. To koniec.

@Historyjka: Podoba mje sie :V

Dzięki.

@LunaSong: Witam. Co Panią do mnie sprowadza? *Ukłon*

@Historyjka: zgubiłam sie

@LunaSong: Hmm... Coś na to zaradzimy. Wejdzie Pani do środka czy będzie tak stała od progu? *Otwiera przed nią drzwi*

@Historyjka: wejdę bo na dworzu zimno

@LunaSong: Zatem zapraszam... *Przytrzymuje jej drzwi*

@Historyjka: dziekuje

@LunaSong: *Wprowadza ją do salonu* Napijesz się może herbaty?

@Historyjka: dobrze poprosze

@LunaSong: *Wzdycha* Nie będzie taka dobra, jak ta, którą robi mój Demon, ale też powinna Ci smakować. Usiądź proszę i poczekaj na mnie. Zaraz przyniosę herbatę... *Idzie w stronę kuchni*