W miarę jak tłum zbliżał się do drzwi cerkwi, zapał wzrastał i zmieniał się w uniesienie. Dało się dostrzec ręce wyciągnięte ku niebu, oczy wzniesione, twarze blade ze wzruszenia lub rozpalone modlitwą. Car, czołgający się ze swymi ludźmi w pierwszych szeregach, dostał się wraz z pierwszymi do cerkwi, potem prąd wniósł go do cudownej kaplicy, gdzie tłumy rzuciły się na twarz, płacząc, obejmując rękoma posadzkę i całując ją z uniesieniem. Tak czynił i władca Wszechrusi, a gdy wreszcie ośmielił się podnieść głowę, uczucie rozkoszy, szczęścia i zarazem śmiertelnej obawy odjęło mu prawie przytomność. Z cara dusza nieomal wyszła. Czuł tylko, że ma przed sobą niezmierność, której nie pojmie i nie ogarnie, a wobec której wszystko niknie. Czymże były zwątpienia wobec tej ufności, której cała ludzkość nie mogła pomieścić, czym niedola wobec tej pociechy, czym potęga bolszewicka wobec takiej obrony, czym proletariacka złość wobec takiego patronatu? Tu myśli w nim ustały i zmieniły się w czucia same. Zapomniał się, zapamiętał, przestał rozeznawać kim jest, gdzie jest... Zdawało mu się, że umarł, że dusza jego ulatuje i miesza się z dymami kadzielnic; ręce, przywykłe do rozlewu krwi, wyciągnął do góry i klęczał w upojeniu, w zachwycie.